U mblodhën njeherë ca njerëz të pasur që ranë dakord të drejtonin popullin e varfër të Shqipërisë dhe u thanë: 'Ne duam të mirën tuaj, duam që të ketë drejtësi për të gjithë ju dhe për familjet tuaja por ju duhet të na mbështesni, të na bindeni dhe të dëgjoni ato që ju themi.'
Të varfërit u bindën dhe ndoqën të pasurit dhe bën gjithçka që u thanë. Por të pasurit vazhdonin të pasuroheshin dhe të varfërit ishin keq e më keq. Kaluan 27 vjet dhe të varfërit endeshin ende nëpër rrugët e Shqipërisë pa shpresë, pa punë dhe pa një të ardhme.
Një ditë, një prej tyre u ngrit dhe tha: 'Varfanjakë, e vetmja mënyrë që të shpëtojmë nga varfëria është të bëhemi edhe ne të pasur, sepse është e qartë që i varfëri është gjithmonë skllav i të pasurit. Prandaj secili le të gjej punë dhe të punojmë me duart tona që ta nxjerrim bukën e gojës për ne dhe familjet tona'.
Që nga ai çast shumë varfanjakë nuk ndoqën më të pasurit por u morën me punë dhe u çliruan nga zgjedha e mashtruesve. Që nga ajo kohë harruan sesi quheshin të pasurit sepse nga lodhja e punëve nuk kishin kohë as tua përmendin emrat po filluan të kujdeseshin për familjarët e tyre dhe për shtëpitë e tyre. Çuditërisht edhe gjumin tani e kishin shumë më të mirë!